De aanleiding tot dit artikel was een Cranio-traject met één van mijn cliënten..
‘Ik ben niet perfect, mama, en dat wil ik ook helemaal niet! Láát me nou, zet me niet zo onder druk!‘ is wat haar dochter uitriep toen ze pas negen jaar was, met een wijsheid waar haar dochter toegang toe had, maar zij zelf niet.
Streven naar perfectie
In verwarring had ze haar eigen moeder gebeld. Die had haar met klem aangeraden: ‘zeg haar dat ze misschien niet perfect is, maar dat ze er wel altijd naar moet streven.’
Was dat een goed advies?
Mijn cliënte was zelf opgevoed door een moeder, die haar hele getrouwde leven haar echtgenoot had geprobeerd te overtuigen hoe perfect ze zelf was. Ze zal dus gedacht hebben dat, als ze maar keer op keer aan haar echtgenoot kon laten zien hoe prachtig ze was, hoe zorgzaam en loyaal, dat ze herkend zou worden als de beste echtgenote, die hij ooit zou kunnen hebben. Onbewust moet ze echter bezig geweest zijn met haar eigen kwetsuur te compenseren, het tekort aan liefde van haar eigen vader.
Wat is perfectie?
Helaas was haar moeder er nooit in geslaagd om haar vader te overtuigen. Niet omdat ze niet prachtig was, of lief of zorgzaam of een warme en liefhebbende moeder voor zijn kinderen. Nee, ze had hem niet kunnen overtuigen omdat hij zélf vast zat in zijn eigen emotionele geschiedenis. En hij zelf was altijd op zoek geweest naar zijn éigen verlossing. En was zijn idee van een perfecte vrouw totaal anders dan haar moeders idee van wat een perfecte vrouw is voor een man.
Blijkbaar hadden ze daar nooit genoeg over gepraat, nooit elkaars verwachtingen over het huwelijk verhelderd en wat ze daarin belangrijk vonden. De kans was trouwens groot dat haar vader niet eens wist wát hij precies zocht. Hij had ooit eens laten vallen dat hij op zoek was naar ‘liefde’.. Maar ja, hoe dat er dan precies uit had moeten zien, of zelfs ongeveer?
Familiedynamiek
Ze had al haar intelligentie, haar creativiteit en haar energie in dienst van haar echtgenoot en kinderen gesteld. In de hoop dat die zouden uitblinken en bereiken wat zíj wilde dat ze zouden bereiken, waarmee zij zichzélf kon erkennen en waarderen.
In plaats van haar energie, creativiteit en intelligentie in de ontwikkeling van haar eigen leven te steken en haar eigen zelfvertrouwen op te bouwen, stopte ze het in anderen. In de verwachting dat hún prestaties háár leven de broodnodige waardering zouden geven.
Dat deden ze niet. Omdat die waarde niet van buitenaf, door anderen kan komen. Dat is iets wat ieder van ons van binnenuit moet vinden.
Pijn uit onze kindertijd
Even naar vroeger: We dragen allemaal pijn uit onze kindertijd met ons mee. Deze pijn hebben we over de behoeften die we als kind hadden en die niet vervuld werden. Als kinderen konden we daar weinig aan doen, we konden niet onze ouders zodanig beïnvloeden dat ze veranderden (hoewel velen van ons dit heimelijk hopen en ons leven lang proberen om dit tot stand te brengen).
Om toch te krijgen wat we nodig hadden, hebben we geleerd ons aan te passen aan hoe onze opvoeders wilden dat we waren. Zo kregen we ‘liefdevolle’ aandacht. We hebben daarmee allerlei delen van onszelf moeten inleveren of onderdrukken, omdat volwassenen die ongepast of ongewenst vonden. Ons gevoel van eigenwaarde is daardoor niet volledig tot uitdrukking gekomen.
Het lichaam herinnert
Terug naar nu: het lichaam herinnert zich elk moment van ons leven, zelfs als de hersenen dat allang niet meer kunnen. Het onderbewustzijn slaat elke ervaring op, met de daaruit voortvloeiende emoties in ons celgeheugen. En zo zal dat gekwetste kind ons als een besturingssysteem blijven leiden en voelen we een lage eigenwaarde, met een angst voor falen, door de mand te vallen, tekortkoming, en ‘ik word niet gezien’.
Daarmee werd de overtuiging gecreëerd dat we door iets of iemand gered kunnen worden, of zelfs móeten worden. Om dat te krijgen knopen we allerlei soorten relaties aan en we zetten materiele symbolen in (kleren, auto’s, reizen, etc.) en gedrag (‘pleasen’, zorgen, grenzeloosheid, etc.). En zo gaat dit spel van conformeren en behagen gewoon verder als we ouder worden.
Bij mijn cliënte en haar moeder vertaalde dit zich in de drang om de dingen héél goed te willen doen, de beste te zijn, perfectie na te streven, te eisen. Haar negenjarige dochter was haar ver vóór. Het kostte tijd om tot dezelfde conclusie te komen, als haar dochter, dat ze niet perfect was, en om te stoppen met zoveel druk op haarzelf én op haar dochter uit te oefenen. Met dat inzicht kwam wel een crisis. In haar wereldbeeld was je ofwel perfect ofwel een mislukking, andere opties hadden nooit bestaan.
Inzicht
Tijdens de Cranio sessies verloor haar afhankelijkheid van de externe waardering zijn greep. Het hielp haar inzien dat haar kinderen niet haar accessoires waren, noch als ego-booster dienden. Kinderen zijn onafhankelijke wezens, die hier komen voor hun eigen leven. Zij hoeven niet perfect te zijn om liefdevolle aandacht te verdienen. Ook hoeven hun prestaties geen invloed te hebben op de eigenwaarde van hun ouders.
Hier was een dosis kwetsbaarheid voor nodig: om het aan te durven om niet meer het ‘perfecte plaatje’ op te houden. Ze ontspande in de acceptatie dat ze weliswaar niet perfect was, maar ook geen mislukking. Ze was gewoon een gewoon persoon. Met eigen inhoud. En leuk genoeg.
Ze begreep toen ook dat ze haar energie, haar creativiteit, haar intelligentie had gekregen om in dienst te stellen van haar eigen leven. Zij ziet die gezonde relatie met zichzelf nu niet alleen als niet-egoïstisch, maar vooral als uitgangspunt van alle andere relaties in haar leven.
Wat je kan helpen in het proces van heling:
- Word een bewuste toeschouwer van jezelf.
Richt je aandacht naar binnen, op je triggers, je patronen en hoe je reageert op mensen in je dagelijks leven. Wees nieuwsgierig, en zacht voor jezelf. - Besef dat het verhaal dat je niet goed genoeg bent, een aangeleerde overtuiging is over wie je bent, niet wie je werkelijk bent.
Het is een projectie geweest van iemand anders, die zelf averij opliep. Je hebt je het gewoonweg eigen gemaakt. Dan doen kinderen. - Word je er bewust van dat alle emotionele verslavingen (want dat is het nastreven van perfectie) manieren zijn om het huidige moment met het huidige gevoel te vermijden.
Door hun eigen beperkingen hebben onze opvoeders nagelaten ons te leren om met pijnlijke momenten om te gaan, wanneer die zich aandienden. Hierdoor kregen we geen gezonde voorbeelden aangereikt voor het verwerken van moeilijke emoties.
Heb je het gevoel dat (bewuste en) onbewuste overtuigingen jou in de weg staan om een vrijer leven te lijden? Dan kan Cranio sacraal therapie je helpen deze overtuigingen te ontspannen/her-programmeren. Je authentieke zelf, je ware ik, zal meer ruimte krijgen om tot uitdrukking te komen.
Dit artikel mocht ik publiceren. Dank voor je moed en je openheid.